تأثیر آموزش خوددلگرم سازی شوناکر بر احساس تنهایی و بهزیستی روان شناختی

هدف پژوهش حاضر، بررسی تأثیر آموزش خوددلگرم‌سازی شوناکر بر احساس تنهایی و بهزیستی روان‌شناختی بود. روش‌ پژوهش حاضر نیمه‌آزمایشی از نوع پیش‌آزمون-پس‌آزمون با گروه گواه بود. جامعه‌ آماری پژوهش شامل کلیه دانش‌آموزان دختر پایه دوم دوره متوسطه دوم شهر خرم‌آباد در سال تحصیلی 96-1395 بود. به منظور اجرای پژوهش غربالگری انجام گرفت که بر اساس نمرات به دست آمده 30 نفر از دانش‌آموزانی که نمره آنان در مقیاس احساس تنهایی یک انحراف معیار بالاتر از میانگین و در عین حال نمره آنان در مقیاس بهزیستی روان‌شناختی یک انحراف معیار پایین‌تر از میانگین بود به صورت تصادفی به عنوان نمونه پژوهش انتخاب گردید. سپس نمونه منتخب به صورت تصادفی به دو گروه آزمایش و گواه (هر گروه 15 نفر) تقسیم شدند. گروه آزمایش طی 10 جسله 90 دقیقه‌ای به مدت 2 ماه تحت آموزش خوددلگرم‌سازی قرار گرفتند. ابزار مورد استفاده در این پژوهش شامل مقیاس‌های احساس تنهایی راسل و همکاران (1980) و بهزیستی روان‌شناختی ریف (1989) بود. به منظور تجزیه و تحلیل داده‌ها از شاخص‌های آماری توصیفی (میانگین و انحراف استاندارد) و آمار استنباطی (تحلیل کوواریانس چندمتغیره) استفاده شد. نتایج نشان داد، آموزش خوددلگرم‌سازی موجب کاهش احساس تنهایی و افزایش بهزیستی روان‌شناختی در گروه آزمایش شده است. بر اساس یافته‌های پژوهش می‌توان گفت آموزش خوددلگرم‌سازی به عنوان یک مهارت می‌تواند باعث کاهش احساس تنهایی و بهبود بهزیستی روان‌شناختی دانش‌آموزان گردد. لذا، چنین برنامه‌ای به‌منظور کاهش احساس تنهایی و ارتقاء بهزیستی روان‌شناختی دانش‌آموزان جهت ایجاد و حفظ سلامت روانی بیشتر در آنان به مسؤلین آموزش و پرورش توصیه می‌گردد.